«Φεύγω πριν φύγεις, εγκαταλείπω πριν εγκαταλείψεις..!»
Φαίνεται πως ο (ασυνείδητος) αμυντικός μηχανισμός της «ταύτισης με τον επιτιθέμενο (ή αλλιώς θύτη)» κατέχει συχνά πρωταγωνιστικό ρόλο σε επαναλαμβανόμενες καταστάσεις απόρριψης, εγκατάλειψης ή κακοποίησης στις διαπροσωπικές μας σχέσεις.
Ταυτιζόμενος αμυντικά με τον θύτη μου, – εκείνον τον θύτη του «εκεί και τότε», τότε αυτόν τον αισθάνομαι «καλύτερο» μέσα μου, τον υποφέρω ευκολότερα, τον δικαιολογώ, τον κατέχω μέσα μου αγαθότερο, τον χρειάζομαι έτσι μέσα μου… Και ελπίζω ακόμα… Και γίνομαι σαν και αυτόν… Σαν να το αξίζει, σαν να το αξίζω…! Αμύνομαι..!
Ωστόσο, ο ασυνείδητος και απωθημένος θυμός για το πρωταρχικό αντικείμενο μετατρέπεται (όσο παραμένει α-συνείδητος) σε οργή, μίσος, φθόνο… Και τότε η εκδίκηση αναζητά μανιωδώς να υπογράφει σχέσεις επόμενες, σχέσεις ίσως αθώες…! Φόβοι που πάλι επαληθεύονται, προφητείες που πάλι εκπληρώνονται..! Δεν μου αξίζει κανένας, δεν αξίζει κανένας…
Κάτι, που κάποτε μας πλήγωσε και μας πόνεσε πολύ, αναζητά τώρα πια την ενήλικη προσοχή μας..! Ό,τι τραυματίζει, επαναλαμβάνεται…! Για κάποιο λόγο ιδιαίτερο (…).
Η συγχώρεση ίσως αργήσει… Μέχρι τότε..;
Βαλάντης Χουτοχρήστος – Ψυχολογος, Ψυχοθεραπευτής
PsychoTherapy Lab 